De Jebrongemeenschap.

Als zoekende mensen levend in deze tijd
willen wij ons oefenen
in een andere manier van kijken,
luisteren en spreken,
een andere manier van gaan en leren.

Kijken doen we met de blik van de zwakken en de kleinen,
met wier ogen en stemmen in de samenleving nauwelijks rekening wordt gehouden.

Luisteren willen we naar vreugde en pijn in de verhalen van mensen,
naar de tekenen van onze tijd,
naar woorden die perspectief geven aan onze gemeenschap.

Spreken oefenen wij in naam van wie monddood gemaakt wordt.

Met mensen gaan we een weg waarbij we vooral oog hebben
voor hen die langzaam vooruit komen,
voor alles wat kwetsbaar en weerloos is,
voor alles wat en voor allen die door een niets ontziende economie dreigen vertrapt te worden.

Leren gebeurt tijdens spontane of georganiseerde leerhuizen
waar de vaak dodelijke mechanismen van onze samenleving geanalyseerd worden,
waar verhalen van bevrijding klinken
die in ons de hoop levend houden op een andere wereld die mogelijk is,
waar ons samenleven zelf kan uitgroeien tot een proeftuin van die nieuwe wereld in gerechtigheid.

Om dit te kunnen, zoeken we inspiratie.

De bijbel is een eeuwenoude traditie met verhalen over JHWH, de ENE,
de Profeten en bij uitstek Jezus Messias waarin velen van ons inspiratie vinden.

Eveneens vinden we steun in teksten van andere religies of ideeën van denkers.

In deze verscheidenheid van inspiratiebronnen vinden wij verbondenheid bij elkaar.

Daarom komen wij op geregelde tijdstippen samen waar we vieren
rond brood en wijn
met verhalen uit de hertaalde en geactualiseerde bijbel en menselijke verhalen van hier en nu,
verhalen levend in onze maatschappij.

Tijdens die momenten van samen vieren is er ruimte voor woorden, stilte, zang en symbolen,
die het hart van de aanwezigen verwarmen
en zo de gemeenschap op de been houden.

In dit zoeken vinden we bondgenoten
met wie we op tocht kunnen gaan en
door wie wij ons gedragen weten.